Je hebt mensen nodig om licht te schijnen op je blinde vlekken. Je hebt überhaupt mensen hard nodig. Denk maar niet dat je het alleen kan. Maar voor je blinde vlekken zijn ze onmisbaar. Mensen die je blinde vlekken durven te tonen, ze durven aan te raken en daardoor jou raken, zijn onontbeerlijk.
Gisteren voelde ik dat heel sterk.
Al jaren laat ik in mijn praktijk coachees ervaren dat ze niet perfect zijn, dat ze geen pleaser zijn of een drammerige pusher. De coach-methode die me zo na aan het hart ligt, de Voice Dialogue, helpt om iets niet te zijn, maar te hebben. Als je het bent, ben je het en is het onveranderlijk. Als je het hebt kan er een beweging gemaakt worden, een verandering ingezet worden. Puur door de afstand van jezelf tot wat er is. Vorige week sloeg ik daarom ook fijn aan op een mooie post op LinkedIn van Auke Smit over dat we niet onze gevoelens zijn, maar dat we ze hebben. Ik reageerde enthousiast op haar post met:
‘…hoewel de Fransen ook spreken over ‘zijn’ wanneer ze een emotie voelen (je suis en colère) viel me ooit de zin: j’ai peur (ik ben bang) op, dat was het moment waarin ik voelde dat ik niet de emotie ben, maar hem/haar heb.’
Gisteren kreeg ik van een mooi lief mens de volgende reactie in het whatsapp-verkeer, zij reageerde met:
Ik neem de vrijheid om een inzicht van ons met je te delen, vanwege de kracht van woorden spreken wij niet over ziek ‘zijn’, maar een ziekte hebben: ‘ik ben niet ziek, ik heb een ziekte’ of ik voel me vandaag ‘ziek’ of niet fijn omdat ik een ‘ziekte’ heb’.
Mijn hart maakte een sprongetje bij dit bericht. Natuurlijk!
Zucht.
Ik ben niet ziek,
ik heb een ziekte.
Zucht.
