Bestralen is een waanzinnig precies zaakje. Want waar het hoort te werken vernietigt het, maar waar het niet moet werken dus ook.
Vakkundige zorgprofessionals helpen me heel nauwkeurig om zo comfortabel mogelijk te liggen. Daarbij gebruiken zij allerlei steunen, meetapparatuur en computers. De ligstand wordt vastgelegd voor over een half jaar, als de bestraling begint. En die ligstand moet dan vijf weken lang exact hetzelfde zijn. Op de millimeter exact.
‘Ik ben onder de indruk van jullie techniek!’, zeg ik hardop. ‘Oh u werkt óók in de techniek?!’ We lachen om de verwarring. Ik werk niet in de techniek en ben daarom vol ontzag over wat zij allemaal kunnen. Én weten:
Als we heel diep inademen vullen onze longen zich met lucht. Ons hart schuift dan iets naar binnen, naar het midden, waardoor je long als het ware tussen je ribbenkast en je hart komt te liggen.
Die kennis wordt gebruikt om in bestraling bij borstkanker je hart te beschermen. Door in te ademen zorg je dat je hart verwijderd is van het te bestralen gebied in je borst. Fantastisch!
Ik lig met mijn armen boven mijn hoofd en een klein kastje op mijn buik in een scan. Ik moet heel diep inademen en vooral belangrijk: mijn adem daarna vasthouden. Twintig seconden. Voor mijn neus een klein beeldschermpje. Dit schermpje staat in verbinding met het kastje op mijn buik. Op het schermpje kan ik mijn inademing zien, zien dat het diep genoeg is en ook dat ik hem goed genoeg vast houd.
Ik doe, me stevig bewust van het belang om mijn hart te beschermen, erg goed mijn best. De technische zorgverleners merken dat op en geven veel complimenten. ‘U heeft een mooie diepe ademhaling en houdt goed vast! Mooi dan gaan we nu de voorbereidende scan maken. Wij zijn niet meer in deze ruimte maar houden u nauwlettend in de gaten. We houden contact goed?’
Het is goed. Ik voel me safe. De plaat waarop ik lig begint te bewegen. En op het schermpje zie ik de balkjes die ik met mijn inademing op elkaar kan brengen. ‘En hou de ademhaling vast’ hoor ik naast mijn hoofd in het apparaat. Twintig seconden. Het lukt! ‘U mag weer loslaten’. Met een zucht ontsnapt de lucht uit mijn longen die mijn hart beschermen. De balkjes op het beeldschermpje verdwijnen. Plots verschijnt er een prachtig beukenbos met schitterende zonnestralen in beeld. Kijk nou eens krijg ik ineens een bos cadeau! En nog wel een beukenbos ook! Wisten ze dat ik zo van beuken hou?
Ik voel mezelf glimlachen en adem het bos diep in. Dit is mijn techniek. Ontroerd bedenk ik: ik heb altijd ook nog de bomen als hartbeschermers.