‘Ik bid voor je, vind je dat goed?’
In de afgelopen maanden heb ik die vraag een aantal keren gekregen. Ik antwoordde steevast: ‘Nee hoor, fijn!’ Hoewel ik zelf niet kerkelijk ben vind het een heel fijne gedachte dat iemand in zijn of haar bidden aan mij denkt.
Ik bid zelf niet.
Nou ja, in de afgelopen maanden betrapte ik mij twee of drie keer op een gesprek met God en – heel laf – was dat op momenten dat ik heel erg bang was. ‘Opportunistisch!’ oordeelt de innerlijke criticus nu ook weer in mij: God verwaarlozen, maar als het jou uitkomt je tot hem wenden.
Ik werd er rustig van, van het bidden met God. Kalm. En mijn verbazing over mijn plotselinge devotie, werd weg genomen toen ik besefte dat bidden voor mij hetzelfde is als mediteren. Dat doe ik namelijk best vaak, vooral sinds ik een aantal jaren geleden Yin heb leren kennen. Ik focus mij op mijn ademhaling zodat ik in een stilte kom. Als ik angstig ben en ik bid, of zo ik wil, ik mediteer, helpt het mij om mijn brein te kalmeren. Want de angst, ook al is het een gevoel, komt door mijn denken. Doordat ik iets denk, bijvoorbeeld; ‘er komt geen eind aan de pijn’, of ‘ik ga hier dood aan’, of ‘wat komt is nog veel erger’, word ik angstig.
In mijn sporadische gesprekken met God vraag ik niet om genezing. Die romantiek, daar geloof ik niet in. Wel dat lijden bij het leven hoort. Ik vertel in mijn bidden hoe moeilijk ik dat vind. Verdragen dat ik lijd. Ik spreek de wens uit dat ik het kan dragen. En daar word ik kalm van. Wat het is? De verbinding die ik dan voel in mijn zijn, met alles wat er is? Verbinden met mijn angst, maar ook met mijn vertrouwen? Misschien is verbinding ook hierin wel het ‘toverwoord’.
Ik vind het dus zo’n liefdevolle geruststellende gedachte als mijn gelovige vrienden voor mij bidden. Ik ben dan via hen in verbinding met het goddelijke, met hen én met mijzelf. Verbindingen kalmeren. Die heb ik gewoon nodig. Vooral nu. Want hoe kan ik zijn zonder verbindingen?
Dus als je wilt, gelovig of niet: bid gerust voor mij.