‘En dus: geen rondjes meer!’ Ze keek me aan met een blik die iets had tussen vragend en stellig zijn, onderzoekend, alsof ze zich afvroeg of ze duidelijke genoeg was voor mij.
Ik knik. Duidelijk. Eindelijk snapt mijn hoofd wat mijn lijf allang wist.
Mijn hoofd dacht: ’Okay vrouw Glas, de operatie ligt nu achter ons, dus aan het werk! Ons lijf sterk maken voor de volgende stap naar genezing: de bestralingen! Het schijnt dat je daar een gevoel van een lichte tot zware griep aan over houdt. Zaak dus dat we onze weerstand en conditie gaan opbouwen. Bovendien komen er ook nog zeven jaren hormoontherapie aan en dan hebben we het nog niet gehad over de botversterkende infusen ter voorkoming van botkanker of alle medicijnen die je nu slikt. Dus actie! Bewegen! Wandelen is goed voor je, hup, stap voor stap, maar steeds meer meters en uiteindelijk kilometers! Grenzen verleggen!’
Dát zei mijn hoofd.
Maar de wijze zorgprofessional tegenover mij vertelde me zojuist wat anders. Marleen, mijn schoonzus, had eerder al een poging gedaan. Toen kwam het wel bij me binnen maar landde het niet echt. Dingen hebben soms tijd nodig. En herhaling.
Geen rondjes wandelen meer, zo stelde ze dus, de oncologische fysiotherapeut. Ze vroeg hoeveel minuten ik nu met gemak achter elkaar kon lopen. Ik antwoordde eerlijk: 20, soms 30 minuten. ‘Okay’, zei ze, ‘we nemen die 20 minuten, maar je gaat géén rondjes van 20 minuten meer lopen. Je loopt op tijd: zes minuten. Zijn de zes minuten voorbij, dan loop je dezelfde weg terug’
‘Maar dat zijn er maar twaalf, twaalf minuten?’ (Mijn hoofd begreep het, denk ik, nog niet) ‘Om beter te worden moet ik toch grenzen verleggen?’
Nee dus. Twaalf. Ver onder de grens van twintig minuten. En dat is precies de bedoeling, onder de grens blijven. Want, legt de fysiotherapeut mij uit, jij bent aan het herstellen niet aan het conditie-opbouwen. Herstellen is wat anders dan bouwen. Bij herstellen daag je jezelf uit om ver onder je grens te blijven. Bij conditie opbouwen daag je jezelf uit steeds net iets boven de grens te komen. Maar zover is het nog niet. Nog lang niet, stelde ze met diezelfde onderzoekende en stellige blik.
Dus was ik vanmorgen zalig in het bos. Twaalf minuten. Gelukkig was mijn lief erbij om mij te remmen. Of was het mijn hoofd die geremd moest worden? Want toen er net een hardloper voorbij kwam, riep het sissend: ‘Tsssss, twaalf minuten, dat is toch niks?!’
#bodydialogue #voicedialogue #herstellen #conditie #opbouwen #grenzen #innerlijkdialoog