‘Stuur een bericht in de groep! Ja, nee Esther, dat móét je écht doen!’
Hoe vaak hij dat niet zei, ik hoor het hem nu zelfs zeggen. En toch pruttelde ik steeds tegen. Waardoor Bertus me nog steviger motiveerde. Ik keek dan snel naar de datum van het laatste bericht en constateerde dat het nog maar kort geleden was: de laatste ‘up-date’ in de app-groep.
Het was een gouden tip van Judith bij de start van alle behandelingen vorig jaar oktober: een app-groep vormen waarin deelnemers wel konden meelezen maar niet konden reageren. Het scheelde mij enorm veel energie, in één keer de stand van zaken over mijn welzijn en gezondheid delen. Iedereen die wilde kon deelnemer worden van de groep, die ik, heel origineel 😉 ‘Esthers’ Updates’ noemde. ‘Ik ook?’ zeiden mensen die zichzelf niet tot de intimi rekenden, ‘Uiteraard, jij ook, er is geen ballotage’ melde ik dan stellig. En zo ontstond een grote groep in whatsapp die ik deelgenoot maakte van al onze wel en wee. Mensen reageerden, maar deden dat in prive-appjes of met lieve emoticons, maar daar hadden andere deelnemers geen last van doordat er geen ‘meldingen’ waren.
De reden dat ik altijd erg veel schroom voelde om een bericht in de groep te schrijven is dezelfde reden waarom ik hulpvragen aan een arts of verpleegkundige in dit behandelproces vaak uitstelde. Ik wil niemand tot last zijn of onnodig aandacht vragen. Het is er bij mij stevig ingepeperd: ‘Niet onnodig tijd of aandacht opeisen van mensen!’ Mijn innerlijke criticus roept als ik wil delen hoe het met mij gaat: ‘Dáár zitten mensen absoluut niet op te wachten Esther!’ Er was hier in huis vaak wel een dag of twee gedoe over wel of niet een bericht posten in de groep.
Terugkijkend is dit een van de ‘lessen’ die ik geleerd heb in deze periode van mijn leven: ruimte pakken, hulp vragen en mijn worstelingen of feestgevoel delen. Ik ben achteraf heel blij met de aanmoedigingen van Bertus, of het nu gaat om mijn schrijven of het delen van mijn, nee onze, ellende. Want daardoor hebben wij zo ontzettend veel lieve, hartverwarmende, bemoedigende en mooie reacties van mensen mogen ontvangen. Prachtige teksten, ontroerende gebaren. En ook reacties van mensen, soms zelfs volslagen onbekenden, die dit proces heel stilletjes zijn ondergaan. Heel verdrietig. Mensen die het allemaal helemaal alleen hebben gedaan, die blij waren met mijn openheid en daarin herkenning vonden.
Daarom was mijn missie (en zal het vast ook blijven): delen en open zijn om anderen te laten ervaren dat ze niet alleen zijn en ook, omdat ik denk dat ik niet de enige ben met die innerlijke kritiek, ik hoop vurig dat daardoor anderen net als ik in de toekomst minder schroom zullen ervaren om te delen.
Daarom, hierbij mijn -en natuurlijk die van Bertus- aanmoediging: of het nu om kanker gaat of om ander verdriet, ongemak of pijn, probeer open te zijn, mensen te vertrouwen en jezelf te vertrouwen, deel je kwetsbaarheden, pak je ruimte en vraag aandacht. Het zal je in jouw moeilijke tijd ongelofelijk veel goed doen.