We hebben een magisch mes. Het is al bijna 10 jaar bij ons en steekt keurig in het messenblok naast de andere messen. Die anderen zijn ook fijn maar absoluut niet magisch zoals deze. Het is vlijmscherp, terwijl het al jaren niet is geslepen, ligt lekker in de hand en snijdt heel fijn.
Elke dag gebruik ik het om er van alles mee te snijden en te smeren. Maar altijd als ik sla snij, soms ook bij komkommer of tomaat, dán gebeurt er iets bijzonders. Het is denk ik de combinatie: dit mes snijdend in de krakende sla. Plotseling staat mijn vader dan achter mij. ‘Mmm ga je lekker sla maken?’, zegt hij dan genietend over mijn linker schouder, om vervolgens met serieuze toon mij als klein kind toe te spreken. ‘Pas je wel op je vingers? Het is scherp hoor! Auw auw auw!’
Het magische mes van mijn vader snijdt dan even zachtjes in mijn kinderhart. Mijn vader, hij is al jaren dood. Zijn mes is bij mij.
