Hij gaf me een veeg uit de pan. Een draai om mijn oren en een schop tegen mijn schenen. ‘Hij’ is een onbekende man op één van de social media platforms waar ik actief ben. En hij reageerde op een post van mij waarin ik me kwetsbaar en open toonde over mijn onzekerheid over de ziekte waar ik mee worstel. Hij schreef ‘Ik vraag me werkelijk af waarom dit zo in het openbaar moet!’ De toevoeging van het woord ‘werkelijk’ zette zijn verontwaardiging kracht bij. Hij gebruikte vervolgens veroordelende woorden als ‘koketteren’ en ‘aandacht vragen’. Ik reageerde met de uitnodiging om mij te negeren en bood ook de gelegenheid aan om mij te blokkeren. Toen daar in zijn reactie nog meer lelijkheid op kwam, heb ik het ‘geschreven gesprek’ gestopt door hém dan maar te blokkeren.
Vijf en negentig lieve teksten met bemoedigende woorden mocht ik naast het venijn van deze man ontvangen. En mijn post kreeg bijna 200 ‘hartjes’. En toch blijven zijn kritische afwijzende woorden nog steeds bij me hangen. Ik vraag me af of de man ook gelijk heeft? Ben ik aan het koketteren, aan het pronken met mijn ellende? Nee dat geloof ik niet. Ik had de borstkanker liever niet gehad. Ben ik teveel aandacht aan het vragen? Ja, dat misschien wel.
Aandacht vragen, mijn Innerlijke Criticus vindt daar ook wat van. Vlak voor het openbaar zetten van een nieuw blog maakt die innerlijke stem me sterk aan het twijfelen. Zijn veroordelingen schieten dan door mijn hoofd: ‘Kom op Esther, er zijn mensen die erger lijden dan jij, stel je niet zo aan!’ en ‘Is er niet anders zinnigs waarover je kunt gaan schrijven?!’ of ‘Tjonge jonge, de mensen zijn je kankerverhalen nu wel zat hoor!’. En dat gaat dan zo door tot ik als het ware met mijn hand op tafel sla en besluit:
Nee, dit wil ik, dit moet ik doen, hier kies ik voor. Punt.
Want behalve de bemoediging, waardering en zelfs heel veel liefs ontvang ik ook andere soorten teksten. Niet in het openbaar, maar via de mail of in DM. Berichten, soms zelfs brieven waarin onbekenden me schrijven hoe goed het lezen van mijn blogs ze doet. Mensen met Long Covid, onbekende ziektes en verschillende soorten kanker. Ik lees dat mijn schrijven herkenning, erkenning en ja soms zelfs troost geeft. En een enkele keer ook de moed om er zelf ook meer open, met minder schaamte over te gaan spreken of te schrijven. Dus daar doe ik het ook voor. Ook, omdat ik ook echt enorm geniet van de warme sociale verbindingen in de sociale media. Ik kan hier namelijk niet alleen doorheen, ik heb mensen nodig. Ervaren dat die er zijn in meeleven, hoe klein ook, dát werkt zo goed. En ik weet het zeker: ik ben daar niet alleen in.
En als mijn Innerlijke Criticus weer op me loopt te kankeren (in de negatieve betekenis van het woord) dan denk ik aan die ene brief, waarin een vrouw schreef:
‘We nemen jouw blogs mee naar onze schoonfamilie. Tijdens de koffie leest een van ons ze voor en daarna ontstaat er een fijn gesprek waarin dingen over de kanker, die ons zo pijnlijk treft, makkelijker bespreekbaar worden. En dat zijn hele fijne momenten!’
En zowaar! Dan is de Innerlijke Criticus even stil!
*****
De Innerlijke Criticus komt uit de Voice Dialogue. De psychologie van de Voice Dialogue leert ons dat we niet slechts uit één persoon bestaan, maar dat we verschillende delen in ons hebben. Delen die we ook wel kanten, ikken of subpersonen noemen. Die kanten in ons hebben allemaal hun eigen functie, taak of verantwoordelijkheid en de bedoeling ons te helpen, te steunen en te beschermen. In bovenstaand verhaal ‘hoor’ ik mijn Innerlijke Criticus. Meer weten of leren over deze psychologie? www.voicedialogue-academie.nl