(in liefdevolle herinnering: Ulberthe Wielinga)
ik sta vóór
ik ben vóór
ik loop vóór
Ergens ‘vóór zijn’ voelt voor mij energiek, fijn en positief. Én als er in het ‘vóór zijn’ een ‘wij’ in gevoeld kan worden, wordt het nog krachtiger:
wij zijn vóór
wij gaan er vóór
wij zijn sámen vóór
Waarom ik a.s. zaterdag 22 maart zo graag wil meelopen in Amsterdam is dat ik dát voel in een demonstratie. Samen vóór zijn. Ook omdat, wáár ik ook deel heb genomen, of het nu in Amsterdam, Den Haag of Hengelo was, het altijd vredelievend was, geweldloos en respectvol. Altijd.
wij zijn samen geweldloos voor
wij zijn samen respectvol voor
wij zijn samen liefdevol voor
Vóór Artikel 1 van onze Nederlandse grondwet, bijvoorbeeld. Vóór samen, gelijkwaardigheid, vóór democratie, gelijke behandeling en rechtvaardigheid. Ik noem maar een paar waarden.
En meestal is er tijdens de demonstraties ook veel humor, zo fijn. Dat geeft lucht.
Natuurlijk zijn er mensen die ongemak ervaren. Mensen die niet door kunnen rijden, niet hun gewone gang kunnen gaan, en daardoor, soms fel, tegen de demonstratie zijn. Of omdat ze tegen ‘woke’ zijn. Maar demonstraties die niet schuren, op achteraf veldjes of kamertjes, die krijgen geen aandacht. Dat is nu eenmaal een wetmatigheid.
Iemand trok ooit zijn broek naar beneden om ons zijn billen te tonen. Hij had schijt aan ons. Dit was zijn reactie op een stilte demonstratie in februari 2017 in Hengelo. Het deed geen pijn, die minachting. Want wij hielden elkaar letterlijk en figuurlijk vast. Hand in hand met onze gezichten naar de wereld en voor onze voeten op de stoep, borden waarop waardevolle thema’s geschreven waren. Zaken waar we vóór waren. Het waren zes opeenvolgende zaterdagen waarop we een uur stil stonden op het stadserf. ‘Een stiltekring vóór’ als reactie op de verharding, grove verruwing in de samenleving. Trump was net voor de eerste keer president geworden en in ons land stonden de verkiezingen voor de deur. Er dreigde grote winst voor extreem-rechts. De laatste zaterdag hadden we een kring van wel honderd mensen.
Heeft het geholpen? Geen idee, het valt niet te meten. Zin had het in ieder geval wel. Bewustwording? Vast. Want we hadden in die stilte en soms erna mooie gesprekken. En er ontstonden ook mooie nieuwe verbindingen. Ik kreeg contact met, tot dan toe, voor mij vreemden. Mensen die me ging helpen, in meedoen en aanmoediging. In het bijzonder herinner ik me de ene wijze leukerd, die zoals ze zelf vertelde, aan de keukentafel met haar man en kinderen, mijn intitiatief besprak. Ze stond op, stapte naar voren en ging er voor staan. Zo was ik samen met Ulberthe Wielinga….. en alle anderen.
PS Oh ja, en soms moeten we wél een grens trekken, radicaal tegen zijn, tegen facisme en tegen racisme bijvoorbeeld.
(Blog geschreven 17 maart 2025, ivm landelijke demonstratie 22 maart, tegen facisme en racisme)