’Leef! Alsof het je laatste dag is!’ Bam! Die kwam binnen. Niet mijn muziekkeuze, Hazes.
Het is vroeg. Zondagochtend. En ik beweeg op ‘Leef!’ samen met ongeveer 30 mensen in een zwembad. De gemiddelde leeftijd zal dichter bij de 70 dan bij mijn eigen leeftijd liggen. Het zijn vriendelijke deelnemers, een vrolijke groep. Allemaal lachen ze en zingen luidkeels mee. Ik ook. Ik zwaai met mijn armen in de lucht en lach mee: ‘Leef!’
Plotseling stromen tranen over mijn wangen, ze knijpen mijn keel dicht. Het overvalt me. Wat is dit nu? Huilen tijdens de eerste keer aquajoggen?! Maar niemand ziet mijn tranen want al onze wangen zijn nat. Bovendien is iedereen druk met de oefeningen die de juf op het droge voordoet. ‘Leef alsof de morgen niet bestaa-ha-ha-haat!’ Terwijl ik twee dumbells pak en vriendelijk knik naar mijn buurvrouw zingt Maan in mijn hart: ‘Ze huilt maar ze lacht’. Niemand hoort het want in het zwembad klinkt rock & roll. Maar ik weet, dat ben ik, ik lach maar ik huil: want wat ben ik conditioneel toch pijnlijk veel achterop geraakt, wat is dit aquajoggen toch fijn, wat voelt dit zalig levendig en wat ben ik tegelijkertijd bang voor de rekening die ik straks misschien voor dit enthousiaste bewegen krijg…
Dan schalt K’s Choice door de boxen (voor wie nog dacht dat dit een suffe club is: mis!) hij schreeuwt luidkeels: ‘it’s in my head!’. En de groep zingt mee. Ik spring mee terwijl ik me in ‘my head’ afvraag of ik het uur sporten vol kan maken. Ik lach als ik op de klok kijk. Hoera! I did it!
Op de fiets naar huis rollen er weer tranen. Ze biggelen van trots. Thuis duik ik volledig uitgeput en misselijk na dit uurtje bejaardensport in bed. Ik hoor een oude quote: ‘Ja Esther, life sucks and then you die…’ ‘Geef me dan toch maar Hazes’ , mompel ik: ‘Leef! Leef alsof het nooit echt af is! Leef! Pak alles wat je ka-ha-hahan!’