Als je moet overleven doe je dat met alles wat je in je hebt. En geloof me, dat is veel meer dan je denkt.
Jij bent zo sterk
Ook al ziet het er knap en sterk uit, zo voelt het niet voor mij. Hoe ik het doe, hoe ik er mee omga, het is écht geen prestatie. Het voelt bijna continue kwetsbaar, wiebelig, onzeker en moeilijk. Dus als je waardeert en zegt hoe sterk ik met mijn situatie omga is dat heel lief, maar het voelt voor mij ongemakkelijk. Ik weet niet hoe ik daar op moet reageren. Ik zie je fijne intentie maar het voelt voor mij -sorry- helemaal niet fijn. Want ik voel me in mijn zwakte en jouw benoemen van mijn kracht, niet écht gezien. Althans niet in mijn worsteling.
De oncoloog had het gisteren over ‘schoenen’. Ze stelde dat deze situatie van rouw voor Bertus anders is, dat hij anders reageert en dat zij het ook anders zou ervaren als het haar zou overkomen. En dat we allemaal anders in onze schoenen staan, anders reageren en andere dingen nodig hebben. Ik vond dat een mooie symboliek: schoenen. Omdat ze verbinding maken met de grond onder onze voeten en vaak stevigheid bieden. Het was een bijzonder mooi gesprek.
Als jij in mijn schoenen zou staan.
Mensen zeggen vaak: ‘Ik zou het niet kunnen zoals jij het doet’. Dat klopt, ik leef dit op mijn manier en jij zou het doen, als het je overkomt, op jouw manier. Gewoon jouw eigen manier, anders dan de mijne. Maar hoe je reageert dat weet je nog niet, want je weet niet wat je in je hebt.
Mijn en jouw innerlijke criticus
We mogen leed en hoe we er mee omgaan niet vergelijken, laat staan in gradaties van goed, beter of slecht plaatsen. Je kunt hier niet minder, slechter of beter mee omgaan. Dat is slechts het oordeel van onze innerlijke criticus. De innerlijke criticus die over onszelf (en daarmee vaak ook over de ander) altijd oordeelt met een kritische blik. ‘Het is nooit goed of het deugt niet’ is een veel gehoorde reactie op een innerlijke criticus. En dat klopt, in de ogen van je innerlijke criticus loop je het risico het nooit goed te doen. Daar kan ik over mee praten. Maar het helpt mij niet al die kritiek. Waardering wel. Maar dan niet over hoe ik het doe of over mijn kracht. Wat ik fijn zou vinden om te horen is bijvoorbeeld ‘Wat fijn dat je zo open bent over jouw belevingen’ of ‘ Bij jou ben ik niet bang om vragen te stellen die ik heel spannend vind’ of dat je je uitgenodigd voelt door mijn ‘open zijn’ om zelf ook te vertellen over je kwetsbaarheden in jouw leven.
Leiden in lijden
En nog iets, ik dacht ook veel over hoe ik het zou doen als het ooit mij zou overkomen. Nu weet ik: dàt kun je niet bedenken. Het overkomt je. En hóé dat is, ervaar je als het je gebeurt. Het leven is niet louter en alleen vooruitzien. We willen controle, leiden, sturen en een plan bedenken, maar dat is maar beperkt mogelijk. De kunst, volgens Martin Bril, is zo te leven dat het je overkomt. En díé kunst probeer ik uit te oefenen.
————————————————————————————————————————————
Klaarheid van Martin Bril
Wat we willen:
Momenten
Van helderheid
Of beter nog: van grote
Klaarheid
Schaars zijn die momenten
En ook nog goed verborgen
Zoeken heeft dus
Nauwelijks zin, maar
Vinden wel
De kunst is zo te leven
Dat het je overkomt
Die klaarheid, af en toe