‘Door jouw verhalen leer ik dat het niet over is als de behandelingen voorbij zijn, daar had ik nog nooit zo bij stil gestaan ’
Na de bestralingen vorig jaar augustus dacht ik – net als de rest van de wereld – bergopwaarts te gaan. Ik besloot mezelf uit te dagen en stevig aan mijn conditie te gaan werken. Dat besluit, ik vermoed van een innerlijk deel van mij die ‘Pusher’ heet, werd niet gevolgd door mijn lijf.
Sinds de ontdekking van de uitgezaaide borstkanker 2 oktober 2023 heb ik allerlei behandelingen en stadia doorlopen, heb extra tegenslagen op mijn bord gekregen en begrijp nu pas echt wat het betekent dat wanneer je kanker hebt gehad het een uitdaging wordt om te leren omgaan met je nieuwe leven. Je omgeving denkt dat het voorbij is. Ze zijn verrast en verbaast als jij na alles vertelt dat het absoluut niet voorbij is en misschien wel nooit meer voorbij zal zijn.
Iemand vertelde me dat ze zich na alle behandelingen steeds eenzamer is gaan voelen, geïsoleerd en onbegrepen. ‘Je bent nou toch klaar met je behandelingen?’ Wat na die retorische vraag niet gezegd werd tegen haar, maar wat ze wel voelde: ‘Kop op meid je moet nu verder!’ Maar zij, en ik herken dat, kan maar niet verder. Althans, bij lange na niet in het tempo wat de wereld van ons vraagt. En dat ‘kop op’ is soms eenvoudigweg niet te doen. Nu na twee jaar begint pas echt de rouw en verdriet om alles wat ik verloren heb.
Ik informeer mijn omgeving, zij begrijpen mij en volgen mij in mijn proces. Dat voelt als een zegen, ik krijg zoveel liefde en ruimte. Ik ben een zelfstandig professional (ZP-er) en ook dat geeft me redelijk veel ruimte. Ik pas mijn werk aan aan mijn energie. Ik schuif met mijn werktijden en zorg dat ik niet overbelast raak. Steeds met respect voor mijn coachees en opdrachtgevers. Het is een continue veranderende zoektocht, maar met alle steun die ik krijg van lieve mensen, is het redelijk te doen.
Niet zelden denk ik aan al die andere vrouwen die geconfronteerd worden met (borst)kanker. Aan hen die de ‘luxe’, die ik ondanks alles toch ervaar, niet hebben. Aan hen die de ruimte niet hebben. De moeders met kinderen, misschien zonder partner, vrouwen zonder kinderen, alleengaanden, vrouwen met een veel te krappe beurs, of vrouwen die werken in een omgeving waar geen begrip is voor de grilligheid en onvoorspelbaarheid van het leven na kanker. Allemaal vrouwen in verschillende situaties met ieder hun eigen extra problematieken.
Maar ik denk ook aan alle vrouwen die moeten leven en werken binnen de Wet Verbetering Poortwachter. Want die wet geeft geen ruimte, die houdt zich aan de regel: na 2 jaar is het klaar met je vangnet. Okay, die wet geeft je wel 2 jaar loon maar daarna houdt het werk op. De WW-uitkering betaalt je 70%. Misschien mag je in een WIA? Ik moet er niet aan denken dat je in deze staat op zoek moet naar passende vacatures, laat staan het moeten solliciteren.
En dan? Ziek zijn is ongelofelijk duur en ook al heb je een uitgebreide ziektekostenverzekering, er is veel wat de patiënt zelf moet bijbetalen. En nog meer wat zij niet vergoed krijgt. Mijn inkomen is meer dan gehalveerd, misschien is het nog net een kwart van wat het ooit was. Als ZP-er moet je het gelijk ook doen met zoveel minder: geen loon, geen uitkering. En in mijn geval: geen verzekering die uitkeert.
Wij, Bertus en ik redden ons, je hoort ons nog niet klagen, maar stel dat je omstandigheden anders, schraler, penibeler zijn als je kanker krijgt, hoe moet dat dan?
Ik hoop dat patiënten veel mensen om zich heen hebben die voelen en beseffen dat het niet over is en dat het op veel terreinen niet over zal zijn. Want we hebben allemaal steun van mensen nodig, maar zeker ook als je kanker krijgt.