Met een hete aardappel in haar keel en een hooghartige blik spreekt ze mij aan.
Ik schrik en verstijf. De ‘harde schijf’ in mijn hoofd draait in een razend tempo opzoek naar het product wat ze wil. Wat is het ook weer? Het klinkt als een parfum, maar ik weet zeker dat het dát niet is. Ik voel me opgejaagd. Ik zie de rij achter haar groeien. In mij schreeuwt het: ‘Kom op Esther, hélp die mevrouw!’
Ik ben zestien en heb dit baantje nog maar net. Ik wil het werk goed doen, mijn baas en klanten tevreden houden. Daarom glimlach ik terwijl ik zoek in mijn hoofd.
Maar zij interpreteert mijn harde denken en glimlach verkeerd. Haar strengheid maakt me zenuwachtig. Ik stotter wat ‘euhs’ en ‘sorry’s’. Het duurt haar duidelijk te lang. Ze slaat de hand op de toonbank en roept net iets te hard:
‘Juffrouw, een grote fles graag!’
‘Okay een grote fles dus…..’ kreun ik zachtjes van binnen. Ik draai me aarzelend om en kijken naar de cremes in het medicijnvak. Mijn ogen vliegen over de titels op de verpakkingen. En ik herhaal in mij zelf het product wat ze wenst: ‘zanziluup…. zanziluup…’ en dan ineens zie ik ze daar staan, de grote naast de kleine verpakking. Ik draai me snel om, met de grote verpakking in mijn handen.
‘Zeventien gulden alstublieft’ zeg ik opgelucht. Ik voel me verlost van het ‘niet weten’ en ‘fouten maken’ en stel voldaan vast dat ik dit zonder hulp heb gedaan. Yes! Sensilube! Wat een naam voor een product!
Ze legt een briefje van vijfentwintig voor me neer en terwijl ik haar van wisselgeld voorzie kreet ze met dezelfde hete aardappel in haar keel:
‘En u hoeft mij niet zo aan te kijken hoor,
ik gebruik het voor het fietsen!’
Ik blijf stokstijf staan terwijl zij de winkel verlaat….
‘Glijmiddel? Fietsen….?’