donkere winterbomen
een zwart paard
met één been hoog
ademt koude lucht
er ontsnappen
kleine wolkjes uit haar neus
in het donzig wit weiland
van gras dat kraakt
alleen al als je kijkt
in de verte wit uitgeslagen
nog net rode puntdaken
tegen een lieflijk
zachtroze sprookjeslucht
in het decor van de
ijsblauwe hemel
en dan die stilte
dit ademen
een dosis ochtendgloren