Ga naar de inhoud

denken

    Als ik eerder nadacht over hoe ik zou reageren als ik de boodschap ‘je hebt uitgezaaide kanker’ zou krijgen, dan zag ik een ontredderde huilende vrouw die wanhopig haar armen in de lucht gooide, die daarna het hoofd op het bureau van haar behandelende oncoloog legde en zich vervolgens in de armen van haar Bertus wierp. Niks van dat alles. In werkelijkheid was ik stil, kalm, stelde goede vragen en liet het nieuws langzaam binnen druppelen.

    Toen ik zondag dacht over hoe ik zou reageren als het beeld van de PETscan slecht zou zijn, voelde ik dat ik opnieuw kalm zou zijn. Maar bij het idee dat ik goed nieuws zou krijgen zag ik mezelf dansend, zingend, huilend van blijdschap door de kamer springen. En natuurlijk Bertus overladen met kussen en knuffels. Lachend mijn neus snuiten en de blijdschap-tranen van mijn wangen vegen. Vervolgens zou ik alle mensen bellen om het goede bericht luidkeels lachend te delen.

    Daarnet lazen we samen, met onze neuzen diep in mijn Ipad, het digitale dossier waarin het verslag staat van de radiologen die mijn scans van gisteren hebben geanalyseerd en er conclusies aan hebben verbonden. We lazen het nog een keer. En nog een keer, terwijl we de medische terminologie vertaalden op onze telefoons. We denken het te begrijpen. We hebben de vertaalslag van de oncoloog nog niet niet gehoord. Dat maakt dat Bertus gereserveerd is. Hij durft nog niet te juichen. Ik geloof wat ik lees en besef: 

    dit is echt heel goed nieuws.

    Maar het bijzondere is dat ik niet juich. Ik dans niet. Ik huil niet. Geen sprongetje. Ik ben stil van binnen. Ik voel een zee van ruimte in mijn borstkas. Ruimte. Leeg. Zonder emotie.

    Je kan er eindeloos over denken, maar je kunt nooit van te voren precies zeggen hoe je zult reageren, wat je zult doen of zult kiezen. De werkelijkheid is echt altijd anders.

    Terwijl ik dit zojuist typte gaat naast mij op de bank mijn telefoon. ‘Anoniem’ staat in het scherm en dat betekent ‘je oncoloog belt’. Mijn hart maakt een sprongetje. 

    Aan de andere kant van de lijn hoor ik: ‘Met Ester, je scans zijn goed!’ Ik roep: ‘Ja!’ En mijn hart danst. Dat kan ook want het heeft alle ruimte!