Kanker hebben maakt je egocentrisch. Het is echt waar, in het afgelopen jaar is er een stevige ik-gerichte kant in mij geboren.
Even voor ik verder schrijf over mijn innerlijke wereld, in het kort, voor wie het niet kent: In de psychologie van de Voice Dialogue spreken we over ‘kanten’ in ons, delen van onszelf die ons leiden en beschermen in kwetsbaarheid. Het gedachtengoed dat ons leert dat we allemaal verschillende kanten hebben, kanten die verschillende dingen willen en ons verschillend motiveren, dat heb ik in mijn werk en persoonlijke leven omarmd. Omarmd omdat het een niet-oordelende manier van kijken is, die de meeste kans op rust en ruimte in jezelf geeft. En die ruimte, die biedt kans op een groter zelfbewustzijn en steviger persoonlijk leiderschap. Meer lezen of leren? www.voicedialogue-academie.nl
Er is dus in het afgelopen jaar een sterke ik-gerichte kant in mij naar de voorgrond gekomen. Misschien was ze er altijd al, maar zorgden mijn Pleaser en Innerlijke Criticus ervoor dat ze niet zoveel ruimte kreeg. Ik denk dat ik een negatief oordeel had over deze kant en me er diep in mijn hart voor schaamde. Dus mocht ze er vooral niet te veel zijn. Ik heb er niet bewust voor gekozen dat deze kant in mij steeds sterker werd. Ze was er ook niet ineens, maar kwam heel geleidelijk. Ze zorgde ervoor dat er momenten waren dat mijn blik helemaal naar binnen ging, totaal gefocust op mijzelf.
Terugkijkend denk ik nu dat het noodzaak was dat ze kwam. Want echt alles in mij, in mijn lijf, in mijn brein, in iedere vezel, iedere cel, elk orgaan eiste al mijn aandacht, energie en tijd op om te overleven. Het effect was dat er momenten waren dat er geen of nauwelijks ruimte was voor wat anders of andere mensen. Ik vergat verjaardagen, belangrijke gebeurtenissen en moeilijke momenten van anderen.
Het spijt me dat dát ook een van de bijwerkingen was van kanker hebben en de behandelingen tegen kanker. Doordat de ik-gerichte kant in mij steeds meer ruimte kreeg moest de Pleaser in mij noodgedwongen inschikken, steeds meer de teugels los laten. Soms zelfs helemaal, omdat er eenvoudigweg geen energie was om aandacht te hebben voor anderen. Ook de Controle-kant in mij die alles altijd regelde moest regelmatig loslaten. Er waren momenten dat niets meer ‘in control’ was. Dat waren de artsen, verpleegkundig specialisten en de behandelingen, díé bepaalden. Een jaar lang overgave en volgen in wat er was, dát wat mij te doen stond. En kalm blijven, niet in paniek raken, maar vertrouwen. En daarvoor stond een kant in mij op die dat regelde, vooral als het ‘s nachts zwaar werd of de pijn niet te harden was. Een geruststellende, bemoedigende en zorgende kant die vertrouwen gaf als ik het op wilde geven, bang was of niet meer zag dat er ‘aan alles altijd een eind komt’.
Natuurlijk veranderde dat toen ik tijdens dit jaar wel aan het werk kon. In die momenten kon ik loskomen van mijzelf, mijn verhaal en er helemaal zijn voor de ander. Dat was zo fijn. Even niet bezig zijn met kanker, met de behandelingen of met mijzelf, maar mijn aandacht geven aan coachees.
Uiteraard zijn de Pleaser en de Controle-kant in mij er nog steeds. Ze zijn nooit helemaal weggeweest. Ze waren op de achtergrond maar niet verdwenen. En nu ik in de herstelfase ben gekomen krijgen zij weer meer ruimte. En dat is prettig. Want laten we wel wezen, ze maken mij tot wie ik ben en zorgen voor veel goede dingen in mijn leven. Maar ik merk dat ook zij, net als ik, hebben ervaren dat als ze minder hard werken en een tijd lang loslaten, er geen erge dingen gebeuren en mensen nog steeds van mij houden. En dat zelfs opdrachtgevers en coachees me niet afwijzen.
Dus ik vind het fijn dat ze terug zijn, maar ík zal ze leiden en me niet meer door hen laten leiden, zoals ik dat vaak voor de diagnose heb laten doen.
Ontroerend vind ik dat. Dat kanker ook zorgt voor persoonlijke groei. Bijna niet te geloven. Maar het is echt waar. De oncoloog zei bij de start van alle behandelingen een jaar geleden: ‘Je moet jezelf na de behandelingen opnieuw uitvinden en de ‘Esther 2.0 versie’ gaan ontdekken’. Wat fijn dat die versie niet alleen minder en moeilijker betekent, maar ook fijn, rustiger en dichter bij mijzelf.