‘Kruip maar lekker dicht tegen mij aan!’
Of hij het zo gezegd heeft, ik denk het eerlijk gezegd niet, maar zo voelde het wel.
Ik lig op een onderzoekstafel en heb de uitnodiging gekregen om met mijn rug naar de hartfunctielaborant toe te schuiven. Zóver naar de rand dat ik zijn warme zachte buik en borst tegen mijn blote rug voel. Hij leunt met zijn bovenlichaam dicht over me heen zodat hij met zijn handscanner mijn hart in mijn borst kan vinden. Ik voel de frisse gel voor de handscanner op mijn linkerborst.
Voor me aan de muur in de grote spiegel zie ik mijzelf: bloot hoofd en bloot bovenlijf. Het ziet er kaal uit. Achter me in de spiegel zie ik het scherm dat beelden van mijn hart toont. ‘Vreemd,’ denk ik even: ‘Lig ik hier half naakt zo dicht tegen een vreemde man en het voelt niet eens gek.’
Hij vertelt wat we samen zien, hij op het scherm en ik via de spiegel op het scherm: mijn kamer, stukje boezem, de aorta…. en hij doet dat op een toon en met zoveel liefde dat het een mooi sprookje lijkt.
‘Weet je hoe de Belgen een boezem noemen?’ Hij tutoyeert. Dat doet bijna geen enkele zorgprofessional. Die verontschuldigen zich bijna altijd voor hun vousvoyeren met de opmerking dat het automatisch gaat. Als vanzelf ‘u’. Dat zou niet moeten. Automatismen in contact. Deze man voelt goed aan dat de afstand van beleefdheid niet past als je als patiënt zo in zijn armen ligt. Fijn! En ik denk gelijk: ’Oh wat heerlijk hij is van de taal!’ Zonder mijn antwoord af te wachten zegt hij: ‘Voorkamer! Ik vind dat zo’n mooi woord! Voorkamer. En boezemfibrillaties noemen ze in Belgie: voorkamertrillinkjes. Veel mooier!’ Ik glimlach. Die fijne Belgen toch! Zo praten we in een bijzonder kalme cadans een eind weg over voetbal, kolencentrales, mijn werk, zijn loopbaan en de veranderende tijden, terwijl hij van alles bij me onderzoekt en de monitor kleine zachte pulserende geluidjes maakt. Mijn hart laat zich in dit gesprek ook horen.
Terwijl ik even later in de kleedkamer mijn BH en trui aantrek en mijn bril op mijn neus zet, voel ik de intimiteit van ons contact. Er was meer dan functionaliteit.. Deze man werkt met zijn hart. Terwijl ik de gang op loop slik ik mijn geraaktheid weg.
Even later zitten grote B en ik bij de cardioloog in een fleurige zonnige kamer. De cardioloog is tevreden over de uitslagen van de zojuist onderzochte onderzoeken. Er zit wel een beetje enzym in mijn bloed, veroorzaakt door de chemo, wat eventueel hartfalen zou kunnen veroorzaken, maar voor nu is het nog niet verontrustend. ‘We blijven u goed in de gaten houden!’ U. Hier wel alweer wat meer afstand, maar ja, ik lig ook niet in zijn armen.
De cardioloog is een aardige vriendelijke man. Hij vervolgt bemoedigend:
‘En ik zie in de uitslagen van het onderzoek: uw hart tikt lekker langzaam’.
Ik knik en denk terug aan het onderzoek van daarnet en aan de onderzoeker. Lekker zacht, veilig en langzaam. Mijn hart resoneert in zoveel liefde voor het vak.