De verpleegkundige zwaait de schuifdeur van de behandelkamer met een uitnodigend gebaar voor me open. Ik krijg zo meteen een radio-actieve spuit. Terwijl zij het zachtgele gordijntje dicht schuift, (mij ontgaat voor wie, komen er nog meer medici?) trek ik ongevraagd mijn Tshirt en BH uit. ‘Oh sorry!’ zeg ik lachend, ‘ik neem tenminste aan dat ze uit moeten?’ Zij lacht bevestigend. De spuiten moeten in mijn borst en de laatste maanden wordt me bij Jan-en-alleman gevraagd om mijzelf uit te kleden. Het is van een vanzelfsprekendheid en daardoor een automatisme geworden in mijn gedrag.
Terwijl ik op de behandeltafel lig te wachten, met mijn broek en schoenen aan, maar met ontbloot bovenlichaam, moet ik ineens denken aan mijn allereerste bezoek en inwendig onderzoek bij de gynaecoloog. Ik lach hardop. Oh, oh, wat erg, het is misschien veertig jaar geleden maar ik krijg nu nog het schaamrood op mijn kaken.
What happend?
Ik was als jong meisje zo nerveus voor dit onderzoek en voor de man dat ik niet meer nadacht toen hij me wees naar een gordijntje in de behandelkamer. Ik had wat schutterig naast de spannende stoel met dito beugels gestaan. Wat was ik nog een kind en wat was ik braaf. De gynaecoloog keek streng over zijn bril en wees naar het gordijn. ‘Kleed u zich daar maat uit!’ zei hij dwingend. Ik deed wat mij gezegd werd en kwam achter het, ook weer een zachtgeel, gordijntje vandaan. De bril keek me verbaasd aan. ‘Wel… u heeft alles uitgedaan wat u aan mocht houden, maar wat uit mag heeft u nog aan!’ Daar stond ik in mijn onderbroek…
Hoe het verhaal verder ging weet ik niet meer, ik zal weer achter het gordijn gedoken zijn om alles aan, en mijn onderbroek uit te doen.
De verpleegkundige komt binnen. De prikken in mijn borst ontvang ik met een glimlach. Wat herinneringen met je kunnen doen!