‘Zullen we samen schaatsen kijken?’
‘Ja!’ zeg ik gelijk.
Het was vanmorgen 6 uur.
Je moet weten: ik kijk nooit sport. Vind het vreselijk. Mijn lief is fervent kijker. Kijkt alles wat met sport te maken heeft, maar ik niet. Ik gruwel er altijd van. Het geluid en het hele gedoe er omheen. Maar zonder nadenken zei ik vanmorgen ‘ja!’.
Hij vond me iets eerder beneden. Ik was om 3 uur naar beneden gegaan. Ik voelde dat de chemo me verraste met wat (naar ik vermoed) milde onaangename bijwerkingen en kon niet langer in bed blijven woelen. Dus dacht ik, badjas aan en thee maken. En tekenen.
Hij miste mij en vond me dus beneden. Samen strompelden we de trap op.
En daar voelde ik het al; een glimmer! Het zit in samen. Samen die trap op lopen. Glimmers zitten niet in dure dingen, feestjes maken, muziek of alleen in de schoonheid. Soms wel, maar in wezen zitten ze in samen, in verbinding. ‘Samen’ betekent voor mijn zenuwstelsel in het gedachtengoed van de Polyvagaaltheorie ‘veilig’, een geruststelling. In veiligheid hebben we de mogelijkheid om in ons leven van jongs af aan te groeien, herstellen en helen. En helen wordt voor mij een waardevol iets de komende tijd.
Dus toen hij vroeg: ‘Zullen we samen schaatsen kijken?’
Voelde ik in alles ‘Ja’.
Ik denk dat ik na 5 minuten, ontroerd van dit samenzijn, me omdraaide en fluisterde:
‘Laat maar lekker aan staan hoor, ik ga proberen te slapen’
Ik sliep.
