(toespraak van mij op 09-11-2024 op feestje ‘Vier het leven’ in Woods, de Houtmaat)
Beste mensen, lieve familie, vrienden, collega’s, kennissen, coachees, opdrachtgevers, vriendinnen, en mensen die er vanmiddag niet bij konden zijn.
Vandaag vieren we dat het jaar voorbij is én vieren we het leven. Want niemand weet hoe lang het duurt.
Wat was het ongelofelijk fijn dat jullie er waren in het afgelopen jaar. Jullie steun en aandacht heeft ons heel erg goed gedaan, sterker nog: ik denk oprecht dat een traject als dat waar wij door zijn gegaan, dat dát niet te doen is zonder de aandacht en liefde van mensen om je heen. Het werd draaglijk door jullie aanhoudende verbindingen.
Bertus zei ergens in de afgelopen weken bij vrienden: ‘Ik ben niet kerkelijk of religieus maar ik neem met regelmaat het woord ‘dankbaar’ en ‘gezegend’ in de mond’. Ik heb het zijn moeder verteld, die knikte tevreden. Wij voelen ons dankbaar. Dankbaar voor al jullie attenties, kaarten, grappen, bezoekjes, brieven, geschenken, appjes en emoticons. Het waren er zoveel en zo mooi, het heeft ons diep geraakt.
In de aanloop naar vandaag hadden Bertus en ik gesprekjes over hoe we het vandaag vorm wilden geven. In elk geval lekker ontspannen, maar zei hij: ‘Je moet wel een speech geven’. Daar kon ik maar moeilijk bij ontspannen, ik had heel wat adviseurs in mij die zich er mee bemoeiden bij het schrijven van die speech: de dominee in mij, mijn perfectionist, de rebel, de clown, de zingever, mijn innerlijk kind en helaas ook mijn innerlijke criticus. Je zou kunnen zeggen dat in de aanloop naar vandaag ik steeds minder ontspannen werd en daar vond mijn innerlijke criticus ook weer wat van. (Knipoog) Maar nu voel ik me ontspannen.
Ook kreeg ik nog een ander dringend advies van Bertus: ‘Esther noem geen namen!’. Zijn zorgzame kant was bezorgd dat ik iemand van jullie tekort zou doen. En dat is een goede en terechte zorg. Want ik zou niemand van jullie tekort willen doen, echt al jullie acties waren allemaal even waardevol en fijn.
Toch wil ik jullie één berichtje niet onthouden, omdat ik het zo ontzettend grappig vond. Het was een reactie op een blog (fietsen) wat ik had geschreven. In dat blog vertelde ik dat ik me schaamde voor mijn hand die tijdens het fietsen mijn borst moet ondersteunen. Misschien heb je het gelezen? dat met die hand mijn borst ondersteunen doe ik omdat ik fietsend elk bultje, elk drempeltje pijnlijk voel in mijn borst. Het was een whatsappje van Janneke, zij had een selfie gemaakt waarbij zij haar linkerhand op haar linkerborst hield en schreef erbij:
Een kleine tiet onder de riem! Allemaal met onze hand op onze borst!
Door die reactie van haar zag ik een beweging ontstaan. Een beweging van vrouwen en mannen die vrijelijk zonder schaamte, openlijk met de linkerhand op hun borst door de stad zouden fietsen. Want kanker hebben en pijn voelen is niet iets om je voor te schamen. Ook niet als je daarvoor je borst moet vast houden. Maar door haar foto stelde ik me gelijk ook voor hoe het zou zijn als we het doen bij begroetingen. Niet zoals bij de Aziaten een buiging met een namaste houding, of de door corona ontstane boks, maar een hand op de linkerborst. Links. De kant waar ons hart zit. Je kijkt elkaar aan en dan bij het zien van de ander dat we dan ook even diep inademen, de techniek die ik voor de bestralingen heb geleerd: een diepe inademing waardoor je long voor je je hart komt te liggen en je daardoor zacht je hart beschermt. Alsof je in de begroeting je even laaft aan de hartelijkheid van de ander en je daarmee je hart beschermd. Dat lijkt me wel wat, je begroet niet alleen maar ademt het contact even in. Ik denk dat ik die begroeting als gewoonte ga inbrengen, straks alvast hier in Woods, als we afscheid gaan nemen. Ik waarschuw je vast, dat je niet denkt wat doet Esther nou?!
Kom ik bijna aan het eind van mijn praatje. Ik weet Bertus, dat ik van jou niemand in het bijzonder mag bedanken, maar je weet ik ben eigenwijs: ik ga dat toch doen. Ik wil jou met de hand op mijn hart en uit de grond van mijn hart bedanken. Ik ben gezegend met een man als jij. Je eindeloze lieve zorgzaamheid, aandacht, luisteren, koken, wassen, chaufeuren en de brievenbus legen;), wat was het fijn jou naast me te hebben. En lieverd: Samen Schaatsen kijken is voorgoed veranderd!