‘Kijk! Nu ben je net Tirza!’
Hij onderbrak me met een glimlach. Ik was hem net aan het vertellen dat ik afgelopen nacht weer goed geslapen had. De vorige goede nacht was al weer een paar nachten geleden, nadat ik toen ‘s middags acupunctuur had gekregen.
Sinds maart vorig jaar geniet ik met regelmaat van acupunctuur-behandelingen. Het werd me aangeraden door de verpleegkundig specialist in het ziekenhuis om de vreselijke oedeem, die ik had na de chemotherapie, te behandelen. Toen ging ik elke week want het resultaat was verbluffend prettig. De laatste tijd ga ik slechts eens per vier weken, want de vergoeding van de zorgverzekeraar was teleurstellend. Daarbij komt dat de inkomsten en de spaarpot van een zelfstandig professional krimpt na anderhalf jaar ziekte. Dus. Dan zet je de tering naar de nering en gaan we voorzichtiger om met onze uitgaven. Jammer dat deze behandelmethode niet voor elke borstkankerpatient beschikbaar is. Ik prijs me gelukkig en dankbaar dat het toch kan.
Maar dát was ik hem niet aan het vertellen. Ik zat op het puntje van mijn stoel te vertellen hoe ik me na zo’n heerlijke nacht met droge lakens en slechts één onderbreking voel: het is een staat van opgewonden zijn, high, hyper, opgelucht en blij. En ik legde uit dat ik nu écht dringend mijn hoofd moet corrigeren. Want zo energiek opstaan geeft haar de kans om honderdduizend plannen voor deze zaterdag te maken. Ik kreeg een brok in mijn keel toen ik zei: ‘Dit proces, dit nieuwe ‘zijn’ is een oneindig gevecht tussen mijn lichaam en mijn geest. Mijn geest wil van alles, maar als ik daar mee instem lig ik vanmiddag compleet uitgeteld en doodziek op de bank’ In een razend tempo somde ik vervolgens op wat ik, of beter gezegd mijn hoofd, allemaal zou willen doen: stofzuigen, boodschappen doen voor een lekker nieuw vegetarisch recept, dat dan bereiden, naar de boekhandel voor het nieuwe boek ‘De Vriendschap van bomen’, even naar de zaak om de voorraad in de keuken bij te vullen, daarna naar de Beauty Junkies* voor het verwijderen van de teruggekomen ongewenste haren…. kortom net als vroeger lekker actief. Ik haalde adem en onderdrukte een teleurgestelde snik. En toen zei hij dat ik zo op mijn nichtje van vijftien leek. Ik keek hem verward aan. ‘Huh?!’ Zijn glimlach was zoet: ‘Ja, hoe je dit allemaal vertelt, de manier waarop. En jullie willen allebei altijd zoveel in het leven!’ Ik was met stomheid geslagen, misschien wel een beetje teleurgesteld door zijn opmerking, want daar ging het bij mij toch niet over? Maar ik kreeg, net als hij, ook een zoete glimlach. De Tirza in mij werd gezien! En dat is best fijn, want wie wil er nou niet Tirza zijn?
Stil zakte ik terug in mijn stoel en besloot: we houden het dan vandaag toch maar alleen bij de Beauty Junkies*.
* Beauty Junkies, dat zijn Sevda en Fati, ze hebben een beautysalon met diervriendelijke en milieuvriendelijke producten, en het aller belangrijkste: ze zijn erg goed, lief en grappig.