‘Schrijf je nog wel?’‘, vroeg mijn maatje uit de schrijfclub.
Het was begin november en ze had sinds 2 oktober de ontdekking van de kanker met veel aandacht gevolgd. Haar vraag was niet gek omdat we de liefde voor ‘leren schrijven’ delen, mijn antwoord wel:
‘Nee, helemaal niks’
Twee dagen later stuurde ik haar mijn eerste tekst over mijn proces: ‘MRI’. Het was me duidelijk dat ik over mijn proces en mijn kwetsbaarheid in mijn ziek zijn, open wilde zijn. Ze gaf feedback en moedigde mij aan. Als altijd. En sindsdien, je hebt het misschien gemerkt 😉, klim ik met regelmaat in mijn pen.
Iemand appte het vermoeden dat schrijven mij troost en dat doet het. Schrijven is mezelf troosten.
‘Lees je nog?’, vroeg later iemand anders mij. Ook deze vraag was niet gek.
‘Nee helemaal niks!’
zei ik een beetje beschaamd. Op de een of andere manier kan ik me niet concentreren en kom ik steeds niet verder dan hoofdstuk één.
Mijn brein is bezet. Bezet door rouw, verlies, het anders moeten inrichten van mijn werk en mijn leven. Kanker bezet je agenda zo ongelofelijk nadrukkelijk dat er nauwelijks tijd is voor feestelijkheden, bezoekjes of andere grappen. En ook niet voor de serieuze zaken als lezen of laat staan leren. Al moet ik ook wel zeggen dat ik haast ongemerkt in dit kankerproces razendsnel leer. Over mijzelf, in mijn relatie met Bertus, over het hebben van deze ziekte en vooral over loslaten.
Dus geen ruimte, geen tijd voor of lust in boeken.
Tot.
Vandaag was ik op mijn werk. Ik zocht het boek ‘Vertroostingen’ van Dirk de Wachter. Ik had het eerder gelezen en had zin in een herlezing. Het leek me fijn en ook iets makkelijker om hiermee mijn lezen op te pakken. Toen viel mij oog op het boek van Jeroen van Merwijk: ‘Kanker voor beginners’. Ik herinnerde me gelijk waarom ik het kocht. Het was in het eerste corona-jaar, 2020, en zij had kanker. Borstkanker. Zij was en is niet de eerste in mijn coachpraktijk die worstelt met deze ziekte. Ik kocht het boek met het idee om me nog meer te verdiepen, nog beter te begrijpen wat kanker met je doet. ‘Kanker voor beginners’ leek me een goede inleiding. Ik had het nog niet eens lezen, nu lag het daar voor mijzelf.
Vandaag heb in het in één ruk uitgelezen. Ik heb gehuild en heel hard gelachen. Het was een feest van herkenning. Een grote vertroosting.
Ik denk dat ik morgen opnieuw met Dirk start, want Verstroostingen, daar kan ik geen genoeg van hebben. En mooi leesvoer ook niet.
