Tranen rollen over mijn wangen. Mijn keel knijpt dicht en in mijn buik golft een zee van verdriet.
Ik begrijp er niks van.
Waarom ben ik ineens zó intens verdrietig?
We zitten gezellig met zijn tweetjes aan tafel te eten. Op de achtergrond klinkt sinds vanmiddag afwisselend Piaf, le Big Bazar met Michel Fugan, Charles Aznavour, Zaz, Adamo en al mijn oude bekenden. Mijn Franse Spotify-lijst met chansons draait onvermoeibaar door. Als Alain Delon en Dalida zingen over ‘parole’, zing ik dezelfde franse woorden uit volle borst mee. Ik voelde me vrolijk, swingend daarnet tijdens het koken. En nu ook tijdens het eten. We genieten.
En toch voel ik ineens verdriet. En niet zo maar één. Een groot verdriet maakt zich ineens van mij meester. Ik kijk Bertus verbaasd aan en zeg: ‘Het komt denk ik door dit nummer?’ Maar ik denk gelijk ‘hoezo dit nummer?!?!’ Het huilen zet door, nu met geluid.
Dan ben ik terug in de tijd en zie ik het scherp voor me: ik amper achttien, mijn broertje, 11 jaar, zit in mijn arm rechts van mij, mijn moeder en vader links van me. We zitten op de houten banken van het crematorium. Mijn broertje barst keihard in tranen uit en ik hoor mijn moeder snikken: ‘Kom maar Ol’. Hij valt huilend in haar schoot, hartverscheurend.
Ik kijk van mijn eten naar een verbaasde Bertus. Mille Chansons, het liefdesliedje van Frida Boccara, werd gedraaid op de uitvaart van Oma.
Ik huil om mijn Oma, om mijn kleine broertje en het meisje in mij.
Ik huil honderdduizend liedjes
( Mille Chansons, Frida Boccara: https://youtu.be/BYRVl13GPD4 )