Herinner jij je die momenten, dat je als klein kind iets opvangt in een gesprek van volwassenen? Taal waar je niets van begreep en waar je van wist: het is niet wijs om uitleg te vragen. Want die krijg je toch niet.
Vanmorgen zag ik voor me: een verjaardag bij Opa en Oma thuis. Veel bezoek in de kleine woonkamer. De pinda’s en jonge jenever op tafel en Opa heeft het hoogste woord. Met rode konen en op het puntje van de stoel heeft hij alle aandacht van alle gasten. Ook van mij, zijn kleinkind met vlechten, iets achteraf op het keukenstoeltje net buiten de de kring. Ik geniet van de sfeer en mijn glaasje prik. Ineens begint Opa geheimzinnig zacht te spreken. (Opa was chef van het Hengelose Gasbedrijf, en in die hoedanigheid kwam hij veel bij de mensen thuis)
Heimelijk vertelt hij:
‘….dus ik bel aan, het was een hele hete dag zoals vandaag en ik stond daar met mijn gereedschapskist niets vermoedend te wachten, gaat de deur open, staat daar ineens een vrouw van begin dertig, mooi blond, je weet wel, lipjes rood, hakjes aan de voeten, in een Niemendalletje….’
Hoe het verhaal verder ging heb ik niet gehoord. Ik bleef steken bij het woord Niemendalletje. Opa zal iets gevat gezegd hebben want het bezoek lachte luid. Ik zag dat Opa genoot.
Vanmorgen kreeg ik van mijn vriendin een whatsappje. Ze vroeg of ze vanavond op de koffie kan komen, ‘met een niemendalletje voor je verjaardag’, schreef ze erbij. Nu zie ik haar ineens bij mij op de stoep staan: rode hakjes, rode lipjes, hoog blond, in een Niemendalletje…